αυτογνω... τι;

έχω δυο φίλες με το ίδιο όνομα. Πέρα από το όνομα δεν έχουν τίποτε άλλο κοινό. Είναι τελείως, μα τελείως διαφορετικές. Αυτήν την εβδομάδα πέρασα δύο ξεχωριστές μέρες με τις Α. Η μία έφευγε από την πόλη και η άλλη ερχόταν. Κάναμε πάνω κάτω τα ίδια πράγματα και με τις δυο, αλλά ήταν τόσο διαφορετικά! Δύο τελείως διαφορετικοί άνθρωποι, διαφορετική ατμόσφαιρα, άλλες συζητήσεις, άλλες απόψεις και στάσεις ζωής, άλλα γούστα στο φαγητό, τα ρούχα, τους άντρες, άλλες προτεραιότητες στη ζωή. Κι εγώ δένω τόσο καλά και με τις δυο. Τις καταλαβαίνω και με καταλαβαίνουν αν και αμφιβάλλω για το αν θα καταλάβαινε η μία την άλλη! Σαν να είμαι κάπου ανάμεσα, να πατάω σε δυο βάρκες. Πάντα ένοιωθα έτσι. Ανάμεσα σε δύο κόσμους. Στον κόσμο των μεγάλων και των μικρών, των δημοφιλών και των νερντς, των προχωρημένων και των συντηρητικών, των απερίσκεπτων και των δειλών. Ανήκω σε δύο πλευρές και δεν ανήκω σε καμία. Άλλοτε νοιώθω καλά μ'αυτό, άλλοτε νοιώθω ασχημάτιστη και βαρετή. Κάποτε νόμιζα ότι μεγαλώνοντας θα ήταν πιο ξεκάθαρες οι επιλογές μου, πιο ολοκληρωμένη η προσωπικότητά μου -ό,τι κι αν σήμαινε αυτό. Τελικά μάλλον αυτό το αντιφατικό κουβάρι με χαρακτηρίζει περισσότερο από την ξεκάθαρη εικόνα που νομίζουν κάποιοι ότι έχουν για μένα.
Και μου φαίνεται εξαιρετικά εκνευριστικό να ισχυρίζεται οποιοσδήποτε ότι με ξέρει και μάλιστα καλά! Τι ξέρεις, ρε; Αυτά που ούτε εγώ δεν έχω καταλάβει ως τώρα;

deep devotion...

... για εφτά χρόνια, μία νύχτα, μία ζωή

(κάποιες ώρες μετά: η δεύτερη νύχτα το χαλάει ρε γαμώτο! γιατί δεν ξέρω που να σταματάω;)

η φωτογραφία: The Deep Devotion of Veronica του Jan Saudek