Ουπς!

Τι έχω πάθει; Τι μου συμβαίνει; Γιατί  σε μένα; Γιατί τώρα; Και που θα πάει αυτό; Είναι τα πράγματα όπως νομίζω; Μήπως έχω στραβωθεί και δε βλέπω μπροστά μου; Α, καλά! Αυτό σίγουρα! Γιατί αλλιώς δε θα έπεφτα έτσι με τα μούτρα σε κάτι που μοιάζει τόσο έξω από μένα, τόσο διαφορετικό και άγνωστο.  Πρέπει, τελικά, να πληρώνουμε για ό,τι βλακεία έχουμε πει και σκεφτεί; Και γιατί να ισχύει πάντα το "ό,τι κοροϊδεύεις το παθαίνεις"; Και γιατί να ισχύει και το "τα ετερώνυμα έλκονται"; Έλκονται; Γιατί; Για να παιδευόμαστε; Για να παιδευόμαστε.

Ωραία δεν είναι;

Παίζω!

Πριν λίγες μέρες η Winnie με ανακάλεσε στην τάξη και με κάλεσε σε παιχνίδι! Ωραία! 

Μου ζήτησε, λοιπόν, να γράψω πέντε ερωτήσεις που θα έκανα σ' ένα φιλόσοφο, σ΄έναν παλιό έρωτα, σ΄ένα μέντιουμ, σ΄ένα παιδί και τέλος στον καθρέφτη μου.

Στο φιλόσοφο: "μήπως είμαστε αυτό που είμαστε γιατί νομίζουμε ότι είμαστε αυτό που είμαστε; ε;"

Στον παλιό έρωτα: "και όλα αυτά τα κάνεις για να καταφέρεις να με ξεπεράσεις; τς! τς!"

Στο μέντιουμ: "καλά, και περιμένεις να σε πιστέψω;"

Στο παιδί: "ξέρεις πώς πάμε στο Βυθό του Μπικίνι;"

Στον καθρέφτη μου: "Πώς αντέχεις; πώς;"   

Και τώρα ποιον να καλέσω που είμαι μια τεμπέλα ακοινώνητη και δεν έχω φίλους; κλάπς! Και όσοι ξέρω και μ'αρέσουν έχουν ήδη παίξει; κλαπς! Αχ! αν περάσει κανείς από εδώ και θέλει, ας αυτοπροσκληθεί! 

*σ' ευχαριστώ Winnie!