15 Οκτ 2010

τι κάνει μια μαμά όταν το μωρό της κοιμάται

μετά από μια βουτιά στο μπλογκικό παρελθόν και την επιστροφή δύο παλιών αγαπημένων μπλογκ, η νοσταλγία επικράτησε, θόλωσε προσωρινά το άυπνο μυαλό μου και είπα να συνεχίσω να γράφω εδώ ή έστω λίγο πιο εκεί με το ίδιο προφίλ. Και αφού ετοίμασα άλλο μπλογκ (θεματικό αυτή τη φορά), άλλαξα γνώμη και αποφάσισα να το διαγράψω, να γυρίσω σελίδα και να το διαχωρίσω από αυτό που μου θυμίζει τόσο έντονα την παλιά ανέμελη ζωή (μου).
Αρχίζω αλλιώς, λοιπόν! 

31 Μαΐ 2009

να 'μαι κι εγώ!

Το σπίτι μου είναι γεμάτο μισογραμμένα ημερολόγια τα οποία ξεκίνησα κάποτε φιλόδοξα και τα παράτησα αργότερα σε μια γωνιά νιώθοντας ότι "αυτή η φάση της ζωής μου έχει λήξει". Σε πολλά από αυτά επανήλθα αργότερα για να αφήσω ετεροχρονισμένα σχόλια, γιατί τελικά πάντα επιστρέφω με νοσταλγία σε στιγμές του παρελθόντος. Το ίδιο μάλλον έγινε και μ' αυτό το ιστολόγιο.  Το άφησα όταν ένιωσα ότι πέρασα σε άλλη φάση της ζωής μου. Και πράγματι αυτή τη φορά το πέρασμα ήταν τόσο δυνατό και καθοριστικό που τα σάρωσε όλα! Ναι, έρωτας είναι η αιτία... Από τον έρωτα αυτόν δεν νομίζω να επανέλθω, αλλά σ'αυτό το ημερολόγιο μάλλον θα ξαναγράψω. Ε, ας κρατήσω και κάτι από το παρελθόν ανοιχτό! 

30 Οκτ 2008

Ουπς!


Τι έχω πάθει; Τι μου συμβαίνει; Γιατί  σε μένα; Γιατί τώρα; Και που θα πάει αυτό; Είναι τα πράγματα όπως νομίζω; Μήπως έχω στραβωθεί και δε βλέπω μπροστά μου; Α, καλά! Αυτό σίγουρα! Γιατί αλλιώς δε θα έπεφτα έτσι με τα μούτρα σε κάτι που μοιάζει τόσο έξω από μένα, τόσο διαφορετικό και άγνωστο.  Πρέπει, τελικά, να πληρώνουμε για ό,τι βλακεία έχουμε πει και σκεφτεί; Και γιατί να ισχύει πάντα το "ό,τι κοροϊδεύεις το παθαίνεις"; Και γιατί να ισχύει και το "τα ετερώνυμα έλκονται"; Έλκονται; Γιατί; Για να παιδευόμαστε; Για να παιδευόμαστε.
Ωραία δεν είναι;

14 Οκτ 2008

Παίζω!



Πριν λίγες μέρες η Winnie με ανακάλεσε στην τάξη και με κάλεσε σε παιχνίδι! Ωραία! 
Μου ζήτησε, λοιπόν, να γράψω πέντε ερωτήσεις που θα έκανα σ' ένα φιλόσοφο, σ΄έναν παλιό έρωτα, σ΄ένα μέντιουμ, σ΄ένα παιδί και τέλος στον καθρέφτη μου.


Στο φιλόσοφο: "μήπως είμαστε αυτό που είμαστε γιατί νομίζουμε ότι είμαστε αυτό που είμαστε; ε;"

Στον παλιό έρωτα: "και όλα αυτά τα κάνεις για να καταφέρεις να με ξεπεράσεις; τς! τς!"

Στο μέντιουμ: "καλά, και περιμένεις να σε πιστέψω;"

Στο παιδί: "ξέρεις πώς πάμε στο Βυθό του Μπικίνι;"

Στον καθρέφτη μου: "Πώς αντέχεις; πώς;"   

Και τώρα ποιον να καλέσω που είμαι μια τεμπέλα ακοινώνητη και δεν έχω φίλους; κλάπς! Και όσοι ξέρω και μ'αρέσουν έχουν ήδη παίξει; κλαπς! Αχ! αν περάσει κανείς από εδώ και θέλει, ας αυτοπροσκληθεί! 

*σ' ευχαριστώ Winnie!


15 Σεπ 2008

Επιστρέφω σε δέκα...


Λέω σιγά σιγά να επιστρέψω. Δεν ξέρω ακριβώς από πού, γιατί δεν έφυγα και καθόλου. Δεν ξέρω τι ακριβώς κάνω, αλλά ο χρόνος μου τρέχει σαν νερό, δεν προλαβαίνω να κάνω ούτε τα μισά από όσα θέλω ή πρέπει και είμαι συνεχώς σε μια κατάσταση πανικόβλητης απραξίας. Και ξαφνικά ο Αύγουστος έχει τελειώσει (προ πολλού όπως έμαθα), κοντεύει να τελειώσει κι ο Σεπτέμβρης και αν συνεχίσει μ'αυτό το ρυθμό θα φτάσουν Χριστούγεννα και δεν θα το πάρω χαμπάρι. Είμαι τελείως ξεκούρδιστη! Να φταίει ότι δεν έχω ακούσει μέχρι τώρα ούτε ένα "άντε, και καλό χειμώνα" καθώς τσουγκρίζουμε τα τσίπουρα και τα μοχίτο; 'Ισως, γιατί άλλες χρονιές που τα άρχιζα αυτά για σπάσιμο από τα μέσα Αυγούστου τα πράγματα ήταν πολύ καλύτερα και έμπαινα σε ρυθμό γρηγορότερα. Φέτος για πρώτη φορά ήμουν ήδη στην πόλη όταν μου τηλεφώνησε τ'αφεντικό για να μου πει ότι η χρονιά αρχίζει, πήγα ήδη οικειοθελώς από κει τρεις τέσσερις φορές για να τα πούμε από κοντά, κι όμως... δεν... Να αρχίσω γιόγκα και διαλογισμό μπας και έρθει το μυαλό μου στη θέση του; να γίνω κι εγώ γκουαρανά τζάνκι; Να πάρω σβάρνα τους γιατρούς να δω γιατί σέρνομαι από δω κι από κει σαν την άδικη κατάρα; Να οργανώσω μια σεάνς να μου πουν αν όλο αυτό οδηγεί κάπου; Πείτε μου τι θα με βοηθήσει; Στο μεταξύ ζω διάφορες σουρεάλ καταστάσεις οι οποίες τονίζουν ακόμη περισσότερο την αίσθηση ότι ζω μια παραίσθηση, καθώς δεν είναι δυνατόν να ακούω-λέω-σκέφτομαι-μαθαίνω τέτοια πράγματα! Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία...

8 Αυγ 2008

αυτογνω... τι;

έχω δυο φίλες με το ίδιο όνομα. Πέρα από το όνομα δεν έχουν τίποτε άλλο κοινό. Είναι τελείως, μα τελείως διαφορετικές. Αυτήν την εβδομάδα πέρασα δύο ξεχωριστές μέρες με τις Α. Η μία έφευγε από την πόλη και η άλλη ερχόταν. Κάναμε πάνω κάτω τα ίδια πράγματα και με τις δυο, αλλά ήταν τόσο διαφορετικά! Δύο τελείως διαφορετικοί άνθρωποι, διαφορετική ατμόσφαιρα, άλλες συζητήσεις, άλλες απόψεις και στάσεις ζωής, άλλα γούστα στο φαγητό, τα ρούχα, τους άντρες, άλλες προτεραιότητες στη ζωή. Κι εγώ δένω τόσο καλά και με τις δυο. Τις καταλαβαίνω και με καταλαβαίνουν αν και αμφιβάλλω για το αν θα καταλάβαινε η μία την άλλη! Σαν να είμαι κάπου ανάμεσα, να πατάω σε δυο βάρκες. Πάντα ένοιωθα έτσι. Ανάμεσα σε δύο κόσμους. Στον κόσμο των μεγάλων και των μικρών, των δημοφιλών και των νερντς, των προχωρημένων και των συντηρητικών, των απερίσκεπτων και των δειλών. Ανήκω σε δύο πλευρές και δεν ανήκω σε καμία. Άλλοτε νοιώθω καλά μ'αυτό, άλλοτε νοιώθω ασχημάτιστη και βαρετή. Κάποτε νόμιζα ότι μεγαλώνοντας θα ήταν πιο ξεκάθαρες οι επιλογές μου, πιο ολοκληρωμένη η προσωπικότητά μου -ό,τι κι αν σήμαινε αυτό. Τελικά μάλλον αυτό το αντιφατικό κουβάρι με χαρακτηρίζει περισσότερο από την ξεκάθαρη εικόνα που νομίζουν κάποιοι ότι έχουν για μένα.
Και μου φαίνεται εξαιρετικά εκνευριστικό να ισχυρίζεται οποιοσδήποτε ότι με ξέρει και μάλιστα καλά! Τι ξέρεις, ρε; Αυτά που ούτε εγώ δεν έχω καταλάβει ως τώρα;

2 Αυγ 2008

deep devotion...


... για εφτά χρόνια, μία νύχτα, μία ζωή

(κάποιες ώρες μετά: η δεύτερη νύχτα το χαλάει ρε γαμώτο! γιατί δεν ξέρω που να σταματάω;)

η φωτογραφία: The Deep Devotion of Veronica του Jan Saudek

 
eXTReMe Tracker