Επιστρέφω σε δέκα...

Λέω σιγά σιγά να επιστρέψω. Δεν ξέρω ακριβώς από πού, γιατί δεν έφυγα και καθόλου. Δεν ξέρω τι ακριβώς κάνω, αλλά ο χρόνος μου τρέχει σαν νερό, δεν προλαβαίνω να κάνω ούτε τα μισά από όσα θέλω ή πρέπει και είμαι συνεχώς σε μια κατάσταση πανικόβλητης απραξίας. Και ξαφνικά ο Αύγουστος έχει τελειώσει (προ πολλού όπως έμαθα), κοντεύει να τελειώσει κι ο Σεπτέμβρης και αν συνεχίσει μ'αυτό το ρυθμό θα φτάσουν Χριστούγεννα και δεν θα το πάρω χαμπάρι. Είμαι τελείως ξεκούρδιστη! Να φταίει ότι δεν έχω ακούσει μέχρι τώρα ούτε ένα "άντε, και καλό χειμώνα" καθώς τσουγκρίζουμε τα τσίπουρα και τα μοχίτο; 'Ισως, γιατί άλλες χρονιές που τα άρχιζα αυτά για σπάσιμο από τα μέσα Αυγούστου τα πράγματα ήταν πολύ καλύτερα και έμπαινα σε ρυθμό γρηγορότερα. Φέτος για πρώτη φορά ήμουν ήδη στην πόλη όταν μου τηλεφώνησε τ'αφεντικό για να μου πει ότι η χρονιά αρχίζει, πήγα ήδη οικειοθελώς από κει τρεις τέσσερις φορές για να τα πούμε από κοντά, κι όμως... δεν... Να αρχίσω γιόγκα και διαλογισμό μπας και έρθει το μυαλό μου στη θέση του; να γίνω κι εγώ γκουαρανά τζάνκι; Να πάρω σβάρνα τους γιατρούς να δω γιατί σέρνομαι από δω κι από κει σαν την άδικη κατάρα; Να οργανώσω μια σεάνς να μου πουν αν όλο αυτό οδηγεί κάπου; Πείτε μου τι θα με βοηθήσει; Στο μεταξύ ζω διάφορες σουρεάλ καταστάσεις οι οποίες τονίζουν ακόμη περισσότερο την αίσθηση ότι ζω μια παραίσθηση, καθώς δεν είναι δυνατόν να ακούω-λέω-σκέφτομαι-μαθαίνω τέτοια πράγματα! Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία...