... για εφτά χρόνια, μία νύχτα, μία ζωή
(κάποιες ώρες μετά: η δεύτερη νύχτα το χαλάει ρε γαμώτο! γιατί δεν ξέρω που να σταματάω;)
η φωτογραφία: The Deep Devotion of Veronica του Jan Saudek
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
skip to main |
skip to sidebar
"the conventional mind is its own prison."
Jeanette Winterson
Who's that girl?
μ' αρέσει να τεμπελιάζω,
να διαβάζω, να γκρινιάζω...
να διαβάζω, να γκρινιάζω...
1 σχόλιο:
Γιατι να σταματήσω να θέλω τη συνέχεια; Η ευτυχία θα μπορούσε (εννοώ και με έναν άνθρωπο) να είναι μια σειρά από μοναδικότητες.
Ειναι σαν να ξαναζώ την ίδια νύχτα, όπως ξαναζώ κάθε φορά ένα νέο ηλιοβασίλεμα. Είναι αναπόφευκτο να το ξαναονειρευτώ.
Κράτησα όλη τη χθεσινή νύχτα και συνεχίζω. Την κρατώ στην αγκαλιά μου και προχωρώ.
Έτσι θα έρθουν μέρες που θα θυμάμαι: Ότι αυτή η νύχτα ξεκίνησε πρώτα από εμένα, από μέσα μου. Και χάρη σε αυτή την οικεία γνωση, η νύχτα θα χάσει την εξάρτηση της από το πρόσωπο που δεν θέλει να επανέλθει, ακόμα ίσως.
Και όσο πιο δική μου και ανεξάρτητη θα είναι η αίσθηση, θα κεντρίζει το θάρρος μου για ακόμα πληρέστερα κομμάτια τοθ μέλοντος.
Δεν θα γίνει εμμονή, ακόμα κι αν έγινε διέξοδος στην εμμονή.
Δεν θα γίνει μνημείο,ακόμα και αν έγινε διέξοδος στην ανάγκη.
Μια οικεία θύμηση είναι, μια ύλη τουκόσμου. Ολοένα, μεταμορφώνω και προχωρώ.
Με πυξίδα μου τα γέλια και τα όνειρα
Με πυξίδα μου το βαθύτερο σκίρτημα
που μόλις λίγο έχει πεταχτεί στο αυγουστιάτικο φως
και έχει, για ακόμα ψηλότερα
Δημοσίευση σχολίου