Επέστρεψα;

Τι είναι μια βδομαδούλα; μια σταλιά χρόνος. Έτσι περνάει, χωρίς να το καταλάβεις. Κάτι σαν ένα κενό στο χρόνο όπου βουτάς και βγαίνεις αναζωογονημένη. Σαν να βούτηξες στα παγωμένα νερά του αγαπημένου σου νησιού! Και γυρνάς στην πόλη, όπου τελικά ο χρόνος δεν σταματάει ποτέ. Και δε σε περιμένει κιόλας! κι αναρωτιέσαι "τι μου λέτε, πότε έγιναν όλα αυτά βρε παιδιά;"
Έγιναν όσο εσύ έτρωγες φρέσκες ψαρούκλες σχεδόν κάθε μέρα, όσο τελείωνες σχεδόν δυο βιβλία, όσο πήγαινες σε σχεδόν δυο συναυλίες, όσο αποκτούσες σχεδόν τέλειο μαύρισμα, όσο είχες χάσει τόσο την αίσθηση του χρόνου που έκανες σχεδόν ένα τρίλεπτο να απαντήσεις στην ερώτηση "πόσο του μηνός έχουμε;", όσο συνδύαζες σχεδόν όλα τα αέρινα φορέματά σου με την ψάθινη καπελαδούρα, όσο οδηγούσες σε όλους σχεδόν τους κατσικόδρομους για να βουτήξεις σε όοολες τις αγαπημένες παραλίες, όσο δοκίμαζες σχεδόν όλα τα αμυγδαλωτά για να αποφασίσεις ποια είναι, επιτέλους, τα καλύτερα...

Αχ! μήπως τελικά μια βδομαδούλα είναι λίγη; λέω να πάρω άλλη μία αργότερα γιατί έχω αφήσει κάποια πράγματα στη μέση...

κελ ντεκαντάνς!

Τα έχω αφήσει όλα στη μέση. τα ρούχα θα σαπίσουν στο πλυντήριο. δεν έχω πλύνει και το φουστάνι για την Παρασκευή. σκούπισα αλλά δεν σφουγγάρισα. ούτε λόγος για ξεσκόνισμα. ίσως και να μην οργανώσω τίποτα για την Παρασκευή. αφού όποτε το κάνω το μετανιώνω. δεν έχω όρεξη.
Πέρασα άπειρες ώρες ψάχνοντάς τον. Εχθές και προχτές στα στέκια. Σήμερα στο νετ. Κάνω σαν 15χρονο. κι αν τον βρω, τι; θα του πω κάτι; θα μάθω κάτι παραπάνω; τίποτα ουσιαστικό.
Κι ακόμη χειρότερα όσο ψάχνω μάταια αυτόν, βρίσκω ανθρώπους που τους έχω χάσει από καιρό. και γίνομαι λαθρεπιβάτης των σκέψεών τους.
Ας είχα μια φίλη που να μπορούσα να της πω: πάμε να γυρίσουμε όλα τα μαγαζιά να τον πετύχουμε κάπου, υπόσχομαι αν τον δω να του μιλήσω! απλά. αθώα. παιχνιδιάρικα ίσως. αλλά τώρα και να έβγαινα, η μούρη μου έχει κρεμάσει από τη θλίψη, τα μάτια μου είναι πρησμένα. άστο. δεν το έκανα όταν ήταν μπροστά, τώρα τι θέλω και παιδεύομαι;
Σαν τους έρωτες του γυμνασίου. που περιμέναμε το διάλειμμα για να δούμε τον "έρωτα" από το άλλο τμήμα. και κόβαμε βόλτες πάνω κάτω στην αυλή με την κολητή και καταστρώναμε σχέδια και τίποτα δεν κάναμε τελικά. ούτε μια κουβέντα. ποτέ. ενώ κι ο άλλος ήξερε. μετά από χρόνια είδα έναν απ' αυτούς τους "έρωτες" τυχαία στο δρόμο και έννιωσα τόση θλίψη! υποσχέθηκα να μην αφήσω ξανά την αμηχανία του πρώτου βήματος να μου στερήσει το μετά.

Κι όμως τώρα, είμαι ξανά στα ίδια: 15 χρονών, τσιμπημένη από μακριά, να τρέφομαι με εκείνη τη ματιά του για μέρες και όταν δεν είναι πλέον αυτό αρκετό, να πέφτω σ'απελπισία.

Ελπίζω αύριο να ξυπνήσω κεφάτη, να ντυθώ ωραία, να κατέβω για βόλτα στην πόλη και να μην με νοιάζει καθόλου. Και τότε να τον συναντήσω!

πίσω στο σπίτι

Αυτή η γλυκιά κούραση όταν γυρνάς στο σπίτι μετά από ταξίδι... Πάντα μου φέρνει στο μυαλό την πρώτη φορά που γύρισα μόνη μου από διακοπές στο νησί. Να μπαίνει το ΚΤΕΛ στην πόλη και να είναι η Θεσσαλονίκη τόσο άσχημη και τόσο όμορφη την ίδια στιγμή. Και να νοιώθω μια νοσταλγία ανάμικτη, για την πόλη μου και για το νησί μαζί. Κυρίως για το νησί που μου είχε μάθει για λίγο καιρό ότι μπορείς να ζεις κι αλλιώς!
Τώρα, μόλις γύρισα από το βουνό, αλλά η αίσθηση είναι η ίδια!

μια βραδιά στην πόλη...

Ωραία βραδιά η χθεσινή! Τόλμησα (υπέρβαση τρομερή σας λέω!) και πήγα μόνη μου σε μια συνάντηση όπου δεν ήξερα κανέναν! Σε όλη τη διαδρομή σκεφτόμουν πόσο νερντ είμαι, και γιατί δεν πηγαίνω στους Pink Martini καλύτερα που θα δω και κανά γνωστό, και αν δε μου μιλήσει κανείς και κάθομαι σα το χαζό μόνη μου, και μήπως να στρίψω από δω να γυρίσω σπίτι... συνέχισα μέχρι το Bazaar με τον αυτόματο πιλότο και μπήκα μέσα με χαμόγελο είμαι-αμήχανη-αλλά-θέλω-να-πιστεύω-ότι-δε-μου-φαίνεται.

Δε μετανιώνω καθόλου τελικά! Μάλλον έπρεπε να έχω πάει από καιρό στις συναντήσεις! Πολλά "απελευθερωμένα" βιβλία (πήρα κι εγώ ένα κι άφησα ένα ακόμη), πολύ κέικ (δεν έφαγα, ντρεπόμουν), κρασάκι (ε, ήπια να χαλαρώσω), ωραία ατμόσφαιρα!
Και πάνω απ' όλα ωραίοι άνθρωποι, με μεράκι και χιούμορ. Πολύ καταδεκτικοί και φιλόξενοι. Και καθόλου νερντς! Χαίρομαι που τους βρήκα!
Στη συνέχεια είπα να μην το παίξω καθόλου δύσκολη κιουρία και πήγα μαζί τους σε μία υπαίθρια έκθεση φωτογραφίας στη Ζεύξιδος. Ένα ευρωπαϊκό αεράκι μου δρόσισε το πρόσωπο και αναφώνησα "ώ, τι έκπληξις! κι εσείς εδώ?" σε γνωστούς μου που περιφερόταν στον πεζόδρομο με το mojito στο χέρι.
Τελικά είμαστε αρκετοί εκεί έξω, πρέπει να τολμώ πιο συχνά!

Καλοκαίρι...

Τα καλοκαίρια περνάνε βασανιστικά αργά. Απλώνονται μπροστά μου ατελείωτα, ξεδιπλώνονται σε μήνες, εβδομάδες και μέρες τις οποίες εγώ δεν ξέρω τι ακριβώς να τις κάνω. Από μικρή το ένιωθα το καλοκαίρι σαν μια δύσκολη περίοδο μοναξιάς, απραξίας και βαρεμάρας. Και να φανταστεί κανείς πως διάλεξα επάγγελμα που μου δίνει τη δυνατότητα να κάαααθομαι τρεις- τέσσερις μήνες το καλοκαίρι! Βέβαια, το χειμώνα, εκεί κατά τον Ιανουάριο, Φεβρουάριο, που έχω πήξει στη δουλειά, ονειρεύομαι έναν υπέροχο δημιουργικό Ιούνη στη διάρκεια του οποίου θα κάνω πράξη όλες τις δημιουργικές ιδέες που μου έρχονται στο μυαλό το χειμώνα. Κατασκευές, ρούχα, μαγειρέματα, οργάνωση του σπιτιού, μουσικές, βιβλία, φίλοι στο σπίτι, άρθρα από περιοδικά και εφημερίδες που δεν έχω προλάβει να διαβάσω, ταινίες, DVD, μία τεράστια νοερή λίστα όσων θα ήθελα να είναι η ζωή μου "αν είχα χρόνο". Και κάθε, μα κάθε χρονιά, όταν έχω το χρόνο, χάνω αυτή τη ρημάδα τη λίστα! Κάπου την καταχωνιάζω και αντί να αρχίσω να κάνω όσα θα ήθελα, περνάω ώρες χαζεύοντας! Κυριολεκτικά χαζεύοντας! Μετά την πρώτη βδομάδα της (αναγκαστικής) άδειας, αρχίζω να το χάνω το παιχνίδι. Νοιώθω ότι η βραδύτητα κατακλύζει την ύπαρξή μου, βουλιάζω σε ένα βούρκο βαριεστημάρας και νωθρότητας. Και άντε να το πεις αυτό σε έναν λογικό άνθρωπο και ιδιαίτερα σε σκληρά εργαζόμενο! Θα σε φτύσει και με το δίκιο του! Ακούω, λοιπόν, τις φίλες να μιλάνε για τις δυσκολίες και την κούραση στη δουλειά και τις κρυφοζηλεύω! Κι όταν με ρωτάνε, καλά εσύ τι κάνεις όλη μέρα; δεν ξέρω πού να κρυφτώ! Ντρέπομαι για την αδράνειά μου! Για τον άπλετο χρόνο που σπαταλάω. Σαν να τον στερώ από κάποιον που θα μπορούσε να τον αξιοποιήσει καλύτερα...
Να φταίει που ποτέ δεν κατέγραψα αυτή τη ρημάδα τη λίστα μες το καταχείμωνο; Ίσως. Να θυμηθώ να το κάνω του χρόνου...

για να δούμε

ε, λοιπόν, λέω να κάνω την αρχή. Είναι πιο δύσκολο από ότι φανταζόμουν. Δεν έχω και θέμα... ξέρω ότι δε με διαβάζει και κανείς... δεν είναι εύκολο να γράφεις χωρίς να απευθύνεσαι σε κάποιον! Ακόμη και όταν πιο μικρή έγραφα ημερολόγιο, έγραφα με την κρυφή (και κάπως διαστροφική) ελπίδα πως κάποιος θα κρυφοκοιτάξει το ημερολόγιό μου. Κάπως έτσι κι εδώ, δεν μπορεί όλο και κάποιος θα πέσει πάνω μου κάποια στιγμή! Ως τότε ελπίζω να έχω βρει ένα ρυθμό, ένα στιλ βρε αδερφέ! Θα δείξει!