Καλοκαίρι...

Τα καλοκαίρια περνάνε βασανιστικά αργά. Απλώνονται μπροστά μου ατελείωτα, ξεδιπλώνονται σε μήνες, εβδομάδες και μέρες τις οποίες εγώ δεν ξέρω τι ακριβώς να τις κάνω. Από μικρή το ένιωθα το καλοκαίρι σαν μια δύσκολη περίοδο μοναξιάς, απραξίας και βαρεμάρας. Και να φανταστεί κανείς πως διάλεξα επάγγελμα που μου δίνει τη δυνατότητα να κάαααθομαι τρεις- τέσσερις μήνες το καλοκαίρι! Βέβαια, το χειμώνα, εκεί κατά τον Ιανουάριο, Φεβρουάριο, που έχω πήξει στη δουλειά, ονειρεύομαι έναν υπέροχο δημιουργικό Ιούνη στη διάρκεια του οποίου θα κάνω πράξη όλες τις δημιουργικές ιδέες που μου έρχονται στο μυαλό το χειμώνα. Κατασκευές, ρούχα, μαγειρέματα, οργάνωση του σπιτιού, μουσικές, βιβλία, φίλοι στο σπίτι, άρθρα από περιοδικά και εφημερίδες που δεν έχω προλάβει να διαβάσω, ταινίες, DVD, μία τεράστια νοερή λίστα όσων θα ήθελα να είναι η ζωή μου "αν είχα χρόνο". Και κάθε, μα κάθε χρονιά, όταν έχω το χρόνο, χάνω αυτή τη ρημάδα τη λίστα! Κάπου την καταχωνιάζω και αντί να αρχίσω να κάνω όσα θα ήθελα, περνάω ώρες χαζεύοντας! Κυριολεκτικά χαζεύοντας! Μετά την πρώτη βδομάδα της (αναγκαστικής) άδειας, αρχίζω να το χάνω το παιχνίδι. Νοιώθω ότι η βραδύτητα κατακλύζει την ύπαρξή μου, βουλιάζω σε ένα βούρκο βαριεστημάρας και νωθρότητας. Και άντε να το πεις αυτό σε έναν λογικό άνθρωπο και ιδιαίτερα σε σκληρά εργαζόμενο! Θα σε φτύσει και με το δίκιο του! Ακούω, λοιπόν, τις φίλες να μιλάνε για τις δυσκολίες και την κούραση στη δουλειά και τις κρυφοζηλεύω! Κι όταν με ρωτάνε, καλά εσύ τι κάνεις όλη μέρα; δεν ξέρω πού να κρυφτώ! Ντρέπομαι για την αδράνειά μου! Για τον άπλετο χρόνο που σπαταλάω. Σαν να τον στερώ από κάποιον που θα μπορούσε να τον αξιοποιήσει καλύτερα...
Να φταίει που ποτέ δεν κατέγραψα αυτή τη ρημάδα τη λίστα μες το καταχείμωνο; Ίσως. Να θυμηθώ να το κάνω του χρόνου...